Ik ben ongeveer een maandje onderweg bij CodeGorilla. De draai is gevonden, de rollen zijn bepaald, het ritme van de week zit er in. En poeh hee, wat is het leuk! Ik had natuurlijk wel gehoopt, en eigenlijk ook wel verwacht, dat het heel erg leuk zou zijn, maar zo leuk en uitdagend, dat is wel een bonus.
Het is heel ander werk dan in het recente verleden. Ik schrijf geen code meer, probeer niet die ene bug op te lossen of me in te leven in de gebruikers van het door mij geschreven stukje code-proza. In plaats daarvan ben ik volop bezig me in te leven in onze studenten. Wie zijn ze, wat drijft hen om programmeur te worden, waar lopen ze tegen aan en waar liggen hun dromen en ambities?
Hoe helpen we deze (nu helaas alleen maar) mannen naar een mooie werkplek? Wat hebben ze zelf nog nodig aan vaardigheden? Hoe zorgen we er voor dat hun portfolio, CV & sollicitatiebrief laat zien wie ze zijn en wat ze kunnen? Welk koffie gesprekje kan ze helpen om concreet te krijgen waar hun ambities liggen (klinkt bekend of niet?).
En daar ben ik op dag 1 mee begonnen, kijken waar mijn netwerk kan helpen de juiste match te vinden. Dus bel & mail ik vrienden, oud-collega’s, bekenden en jou-heb-ik-wel-eens-daar-of-daar-een-handje-gegeven. Zoek ik naar mogelijkheden om met hen te kijken naar waar onze studenten een plek kunnen vinden. Laat ik ze meekijken naar een portfolio, vraag ik ze of we eens met een groepje op bedrijfsbezoek mogen komen. En af en toe kunnen we al concreet een student ergens laten solliciteren. Het mooiste is nog wel, dat we een aantal helemaal niet hoeven te helpen. Die hebben hun eigen werk gevonden en redden zich gewoon.
Ons doel is zoveel mogelijk mensen de kans te geven zichzelf te bewijzen als beginnend programmeur. Dat begint met een gave bootcamp, super persoonlijke begeleiding en daarnaast de wereld te laten zien wat voor potentieel er in onze studenten zit.
En zoals altijd, heb je zojuist iets gelezen dat triggert, schroom niet om even contact met me op te nemen, ik ga graag met je in gesprek.