Sinds een jaar heb ik een hobby. Eigenlijk meer een uitgekomen kinderdroom. Vanaf dat ik klein was luister ik al radio. In de woonkamer stond altijd radio 2 op, ook al stond er een wand aan cd’s. Als je thuis kwam uit school kwam er altijd het vertrouwde geluid uit de boxen. Je groeide op met radiostemmen van Frits Spits en Jack Spijkerman. Aan het einde van mijn basisschool switchte ik naar mijn eigen radio, radio 3, wat in die tijd nog met een vrolijk geel kuikentje was. Ik liep kranten en had altijd de radio op mijn hoofd. Edwin Evers, Gerard Ekdom, Giel Beelen, ze werden mijn helden, die me de vele uren op de fiets, met volle fietstassen, de ochtenden doorhielpen. En nu mag ik het zelf doen.
Sinds een paar jaar heb ik de podcasts ontdekt. En met mij velen. En het leuke is, er zijn ook vele makers bijgekomen. Bijvoorbeeld Gimlet is ontstaan uit en podcast van een radiomaker die een podcast ging maken over het starten van een podcast bedrijf. Volg je hem nog? Het gewoon integraal opnemen van een radio uitzending en die als podcast ter beschikking stellen is niet meer de standaard. Mooi geproduceerde verhalen, waar door velen aan gewerkt wordt, voor uiteindelijk een uur uitzending per week (of nog minder frequent) zijn wat mij betreft geweldig. En in mijn zoektocht naar die mooie podcasts, kwam ik heel dicht bij huis uit. Mijn geliefde Big Building heeft een paar bewoners die ik best wel een beetje kende, en die maken Schepen aan de Horizon.
Na 2 afleveringen terug te hebben geluisterd, hoorde ik de oproep. Wil je mee doen, stuur ons een twitter berichtje. En binnen een paar weken na het sturen van het berichtje zat ik bij de Oog studio, live mee te kijken naar de uitzending van de volgende aflevering. De maand erop mocht ik de eerste uitzending hosten en sinds die tijd ben ik een vast onderdeel geworden van een mooi team van vrijwilligers die iedere maand vol passie een uitzending maken. We interviewen de gasten die we zelf naar voren brengen, verzinnen zelf de vragen, kijken iedere uitzending verwachtingsvol naar onze twitterfeed (vaak zonder resultaat, maar we blijven kijken!) en leren zo steeds meer over de toekomst. Iedere maand geniet ik weer van de verhalen van onze gasten, die vol passie met een verrekijker naar de toekomst zitten te staren en ons vertellen over hoe zij hopen/verwachten/vrezen dat die er uit komt te zien. Hoe zij eigenhandig proberen daar een wending aan te geven.
Ik geniet van de analogie rondom de scheepvaart, waarbij Maarten Bronts en ware woordkunstenaar is. De gimmick is volgens mij eentje waar we onderling enorm van genieten en onze luisteraars waarschijnlijk niet eens horen. Ik baal van mezelf als ik de beloofde uitzending nog niet op onze website heb gezet en daarmee nog niet beschikbaar is als podcast (sorry). Ik stoor me aan mijn ge-‘eeh’ in iedere zin die ik uitspreek. Ik vraag als ik thuis kom na de uitzending altijd wat Kris van de uitzending vond en weet dat ze een beetje liegt als ze zegt dat het fantastisch was. Ik check de downloadstats regelmatig om te zien of we wel luisteraars hebben. Kortom, te gek.
En we leren een beetje radio maken, al durf ik me absoluut niet te vergelijken met mijn helden van vroeger. Maar zo lang we met elkaar de lol vinden om iedere maand in die studio te kruipen, we nog steeds interessante gasten vinden die ons een mooi toekomstbeeld schetsen en ze thuis een klein beetje blijven liegen dat het zo mooi is, blijf ik me hiervoor inzetten.
Ps. Luister nog even onze laatste uitzending terug, met Jasper ’t Hart. Vertel ons wat je er van vindt en mocht je ook een radio mannetje/vrouwtje willen worden, laat het ons weten.